تا کور شود هر آنکه نتواند دید امید شفا برمن بیمار رسید هر طعنه و نیشخند و هر زخم زبان دارید اگر، بیش کنیدش تمدید دیگر ندهد دلم محل بر یاوه برعوعو سگ یا که به افکار پلید من یافتم آرزوی خود را در خوا

یکی آمد یکی رفت ، یکی ماند و خدا شد یکی چون من خطا کرد بغربت مبتلا شد اگر نوشم می ناب زِ روی احتیاج است چو دلدار قدیمی ، زمانه بی وفا شد سرم منٌت گذارد چو گوید دوست دارد چو گفتم منٌت ازماست زمن ناگه

ایکه چون با من بسازی عشق می آید برون ور نسازی یا بسوزی غم برآید از درون هرچه میخواهی مهییا میکنم اما بدان گر نیائی یا نباشی جمله گردد واژگون بهتر از این باش با من تا شوم من بهترین یار تو غمخوار تو

نرم نرمک شاد و خندان آمده آن گل رعنا به میدان آمده معجز مهر و محبت را ببین دلبر از صحرای ایران آمده با خودش سوغات عشق آورده او از برای عهد و پیمان آمده تا نگهدارم مر اورا تا ابد این عزیزم با دل و جا

شک مکن چون ما هم احساسیم و همیاریم ما غم مخور تا من نسوزم دل به دل داریم ما میشمارم لحظه ها را ، خاطرت از من پُر است ما بهم پیوسته میمانیم تا وقتیکه بیداریم ما بین ما صحرا و کوه و جنگل و دریا و دشت س

عشق من و تو مدام و نافرجام است دوریم و میان ما فقط یک گام است هر بار که خواهیم بهم دست دهیم از شدت شوق لرزه بر اندام است مارا گذری بسوی هم ممکن نیست هرگز هوسی مکن چنین کاین خام است هر بار که ما بسوی

چند روزیست ز هر گوشه ملامت میشم درد کم بود کنون اوج وخامت میشم هر که از راه رسد طعنه زند بر من و دل همه یکسو من از آن دوست شماتت میشم همه امید من این بود مرا درک کند درد دل گفتم و دیدم که رعایت میشم

یک روز نه چندان دور برخیزم از این بستر بهبود شود حاصل این بد نشود بد تر امید به دل دارم وابسته به دلدارم هر چند که بیمارم بندم گره محکمتر این شوق و شکیبائی دارد غم زیبائی اشک است که حالم را همواره

سرنوشتیست عجیب ، آنچه نوشتند مرا خود کمک کردم و آنها همه کُشتند مرا هر خلافی که در آن لذت یک آنی بود همه کردم که همه جمله به پُشتند مرا حال هنگام جواب آمده و وقت حساب بر سر وسینه ی من ضربه چو مُشتن

گر کسی پرسید خوشبختی کجاست گو کنار من همینجا نزد ماست کو؟ کجا ؟ اندر بغل یا در کنار عطر و بویش در مشام و در هواست بخت خوش یعنی که پیوند دو دل از قضا این بعد از ازین بر ما رواست عشق باید در جوار و یار