vroeger verkreukelde ik zilverpapier tot een prop en probeerde het dan weer helemaal glad te krijgen. wat nooit helemaal lukte want de realiteit zat er tussen en liet zijn sporen na. het aluminiumfolie werd een geheugen, een vastgelegde herinnering, als een foto, van een gegeven moment maar dan gezien met het licht van vandaag

dan droom ik terwijl ik waak en merk het niet omdat het saaie beelden zijn; ik ontdekte dat ik altijd droomde en dat ik die dromen kon volgen én kon sturen, althans dat dacht ik; mensen zeiden wat ik dacht en dieren verschenen als ik ze droomde. ik voelde mij oppermachtig. maar op een dag toen ik nog helderder dan ooit in mijn dromen wandelde merk

a coruscating whirl of circles that by their tangled multitude of repeated curves, uniformity of form, and confusion of intersecting lines suggested a rendering of cosmic chaos, the symbolism of a mad art attempting the inconceivable /joseph conrad, the secret agent

"de vijver" Ferdinand Peer, 1990

de eerste vraag als je iets maakt/hoe kan ik het maken als het kapotgaat/hoe kan ik het repareren zonder af te breken /zie kapotkunde

het romantische leven is een leven in de verbeelding. is dat erg?

de nieuwe berg verscheen ineens. niemand had hem ooit eerder gezien. was daar dan altijd mist? wat beweegt er op de helling. hoe kom je er?